Nieuw Zeeland - Sydney tot aan begin Zuidereiland

Tena Korua (Hallo!!),

Ons vorige verhaal eindige in het hete Darwin in tegenstelling tot het momenteel koude Nieuw Zeeland. De overgang was van 40 graden overdag in Darwin naar 5 graden in de nacht met een extra deken op de slaapzak in Nieuw Zeeland.

Maar voordat we naar het groene Nieuw Zeeland zijn gegaan hebben we een tussenstop in het bekende Sydney gemaakt. Hier hebben we met name de toeristische spots bezocht, zoals het Oprah House, Queen Victoria building, Darling Harbour en de Harbour Bridge. Vanuit de Harbour Bridge heb je een schitterend uitzicht over de stad. Helaas viel er in het begin van de week weinig te doen in het nachtleven van Sydney en ook het weer was niet zo super. In de botanische tuinen voor het Oprah house hebben we dan ook een flinke onweersbui gehad. Op de tweede dag hebben we iets gedaan wat we heel graag wilde doen in Australië: SURFEN! Manly beach was de ideale spot om te gaan surfen in Sydney. Dit is een strand die je met een Ferry vanuit Circular Quay kunt bereiken. Je vaart de haven uit met een mooi uitzicht over de skyline van de stad. Het huren van een surfboard ging vrij gemakkelijk, nu nog leren surfen! De golven waren in het begin vrij rustig, maar naar mate de dag vorderde kwamen de echte golven binnenrollen. Op de branding van deze golven konden lukte het ons op een geven moment om redelijk te staan. Aan het einde van de dag waren we bekaf en konden we het door deinen van de golven voelen terwijl we op bed gingen liggen. De nachtrust werd al snel verstoord door een paar iets te vrolijke Duitsers. Die hadden net een auto gekocht om de Oostkust van Australië te verkennen, en dat wilde ze graag even vertellen midden in de nacht. ’s Ochtends om 7:00u ging de wekker, spullen pakken en op naar Nieuw Zeeland. Op de luchthaven hadden we nog even een dikke tegenvaller.. bleken een vlucht zonder bagage te hebben geboekt, de backpacks moesten toch echt me… €€. Verder verliep de vlucht zonder problemen en stonden we in 3,5u in Nieuw Zeeland.

Eenmaal door de strenge douane liepen we uit de luchthaven van Auckland. Een busje van het verhuurbedrijf van onze auto pikte ons op (met een beetje geluk want moeten eigenlijk op eigen vervoer naar de stad). Na de verkeersborden nog een keer doorgenomen te hebben reden we Auckland binnen, een voor Nieuw Zeelandse begrippen grote stad in het noorden van het Noordereiland. Nieuw Zeeland staat niet bekend om de steden, maar het outdoor leven. We konden in Auckland gelijk kennis maken met het “Nieuw Zeelandse” weer.. namelijk regen en verschrikkelijk koude nachten! Na een dagje Auckland hebben we besloten richting Waitomo te rijden. Op de weg daar naar toe hebben we eerst de westkust aangedaan bij Raglan. Een plaatsje dat bekend staat om de goede surfspots. Je kunt daar tot een minuut op een golf surfen, wat erg lang is. Via een mooie gravel road zijn we langs de kust gereden. Daar klaarde het weer ook op. Prachtige ruige kustlijn op het Noordereiland. Onderweg naar Waitomo kwamen we nog een mooie waterval tegen van 55 meter hoog. In Nieuw Zeeland is alles erg groen en veel water, het tegenovergestelde ongeveer van West Australië.

Waitomo staat bekend om de grotten met glowwormen, dus die moesten we natuurlijk gezien hebben. Met een tour zijn we door een van de grotten geweest, indrukwekkend om te zien hoe de wormen licht geven. Eerste 10 minuten moesten onze ogen wennen aan het donker, zodat je de wormen goed kon zien. Ook lagen in de grotten nog resten van verschillende uitgestorven dieren. Na de wandeling kregen we een kopje “Kauwau” thee. Schijnt overal goed voor te zijn, met name om van de alcohol en de drugs af te komen… we zijn benieuwd. Via een scenic highway (bij een snelweg moet je je hier niet teveel voorstellen, gewoon eenbaansweg) zijn we naar Rotorua gereden. Een plaats in het midden van het Noordereiland die bekend staat om de vulkanische activiteiten in de grond. Dit plaatsje heeft een park met een thermische pools. Er hangt ook een stinkende zwavellucht in het park. Apart om te zien dat in de pools het water soms tot een kookpunt komt en de stoom eraf slaat. Bij deze stad ligt ook een mooi groot meer. Vanuit Rotorua zijn we de volgende dag naar Wai-o-tapu geweest. Daar werden we voor de gek gehouden met een geiser die precies om kwart over 10 water zou spuiten. .. Echter werd deze geactiveerd door er zeepsop in te gooien…. Hij spoot behoorlijk hoog maar dat het nou echt een natuurwonder was? In het Wai-o-tapu park waren diverse pools die thermisch actief zijn. Overal komt stoom uit de grond en de ene pool heeft een rode laag terwijl de andere juist weer gifgroen is. Erg bijzonder om dit natuurverschijnsel te zien. Tobi was nog even zijn sd kaart kwijt van het fototoestel die we in het park hebben gezocht … en later bleek deze in de auto te liggen.

Het volgende punt was Lake Taupo, een prachtig groot meer met de bergen op de achtergrond met sneeuwtoppen. Eigenlijk is de berg op de achtergrond een vulkaan, ook wel bekend van Lord of de Rings film: mount Dome. Na een biertje te hebben gedronken in Taupo zijn we doorgereden naar de volgende gratis campplaats onderaan de berg. Na een goede koude nacht hebben we ons klaargemaakt voor de Tongariro Alpine Crossing. Een koude nacht is goed, want dat betekend mooi weer de volgende dag (weinig bewolking). En ja hoor,.. het werd een prachtige dag. Vroeg in de ochtend hebben we onze auto geparkeerd aan het einde van de track. Daar werden we opgehaald met een shuttle busje, die ons naar het begin van de track bracht. Het eerste half uur liepen we nog onder een laag bewolking, mount Dome was slecht zichtbaar. Veel lage kleren aan, die we ook snel moesten uittrekken zodra we met klimmen begonnen. In het begin van de track zaten een paar indrukwekkende watervallen en tegen 10:00 kregen we ook ‘vrij’ zicht op mount Dome. Echt apart om een vulkaan te beklimmen op deze manier. We hadden flink de pas erin en passeerde dan ook veel hikers. In het begin was het wat druk (een van de top 10 great walks in Nieuw Zeeland). Na ongeveer 2 uur lopen stonden voor de keus om mount Dome te beklimmen of door te gaan. … Of ja keus … natuurlijk moesten we die vulkaan op! Vanaf dit punt werd het gelijk rustiger, lang niet iedereen deed dit. De route was niet gemarkeerd en je moest je eigen pad kiezen. De weg voerde langs de lavastenen van eerdere eruptie. Het begin was een beetje zoals het normale pad maar als snel werd het steeds steiler en moesten we als een stel berggeiten omhoog lopen. Pittige beklimming maar het uitzicht werd steeds beter. Af en toe was het klimmen en wegglijden op de laag lava. Eenmaal helemaal boven op de top draaide we ons om en het uitzicht was echt prachtig! Strak blauw weer, zon, besneeuwde toppen, meren, … en op het hoogste punt was nog een thermische plek waar stoom uitkwam om het plaatje compleet te maken. Hier dacht ik wel even op te gaan zitten, oeff bijna gat in de broek gebrand. … Maar we hadden het hoogste punt nog niet bereikt! Een paar sneeuwtoppen aan de top van mount Dome lonkte om beklommen te worden … zouden we het doen of niet?? Na 5 minuten dubben… ja natuurlijk doen! Nou we er toch zijn! Tobi voorop als een echte berggids door de sneeuw, 10 minuten later stonden we bovenop! Wauw dit was wel de ultieme op de berg. Hier had je uitzicht op de dichtgevroren krater waar de ring vernietigd werd in de lavastroom. Dit was tot nu toe de meest indrukwekkende plek waar we in Nieuw Zeeland geweest zijn. De weg naar beneden toe was niet makkelijk, heel even kozen we het verkeerde pad (letterlijk) en begonnen de stenen onder ons te glijden. Ongeveer 4 uur nadat we aan de beklimming waren begonnen zijn we verdergegaan op het normale pad. Hier hebben we nog een uitstapje gemaakt halverwege een andere sneeuwtop met uitzicht op mount Dome. De rode krater midden op de berg was ook indrukwekkend. Uiteindelijk waren we om 18:30 met een stevige pas terug bij de auto.

Nu was het al tijd om richting de Wellington te rijden via de oostkust. We hadden ons gefocust op een mooie camping aan de kust bij Cape Pillerse. Toen we in het begin van de avond bij de kust stonden, zonder benzine en 30 km van het dichtstbijzijnde plaatsje terwijl het behoorlijk begon te stormen vroegen we ons af of dit een slimme keus was. Eigenlijk de enigste keus die we hadden was naar een luxe lodge rijden om te vragen waar we naartoe moesten voor een camping. Heel voorzichtig zijn we naar binnen gelopen, het zag er zo verschrikkelijk luxe uit. Gelukkig bleek het personeel erg behulpzaam. Zelfs zo behulpzaam dat we bij de klusjesman mochten slapen in de tuin. Zijn huis lag direct naast de lodge. Eenmaal daar aangekomen bleek dat we ook wel binnen mochten slapen, het weer was behoorlijk slecht. Daar hoorde we dat een nachtje in de lodge minimaal $ 1000,- p.p. kost en dat zelfs prins William & Kate er af en toe kwamen slapen. Ian haalde al snel het plakboek erbij met zijn stoere jachtverhalen over zwijnen, herten en bokken die hij geschoten had. Als het de volgende mooi weer zou zijn mochten we mee jagen… helaas was dit niet het geval. Wel hebben we nog in het zwembad van de lodge gezwommen, erg fijn als je je sinds de crossing niet meer gedoucht hebt en een half uur daarvoor nog niet eens wist of je in de auto langs kant van de weg moest slapen.

Nadat we een beetje benzine hebben gekregen hebben we onze weg vervolgd richting Wellington. In Wellington hebben we het Te papa museum bezocht. Dit gaat over de natuur, cultuur en historie van Nieuw Zeeland. Het weer was behoorlijk slecht en we hebben dan ook noodgedwongen in onze auto. Stoeltjes achterover in de slaapzak, even verwarming goed warm aanzetten en dan lekker slapen. Viel niet tegen moet ik zeggen, goede nacht gemaakt voordat we de volgende dag de boot op gingen naar het Zuidereiland. Om 8:00 in de ochtend stonden we in de rij om te boot op te rijden naar Picton. Een trip van ongeveer 3,5 uur. Het was behoorlijk druk maar we hadden geluk dat we bij een Nieuw Zeelander aan tafel mochten zitten die pal voor het raam zat met uitzicht op zee aan de voorkant. Gelukkig waren alleen de golven in het begin wat hoger, dus niet zeeziek geworden. Vooral het binnenkomen in de Marborough sounds was prachtig. In de verte zagen we een paar dolfijnen rondspringen. Het weer was ook weer helemaal opgeklaard. Tegen de middag zaten we een broodje te eten aan de kade in Picton, we hadden niet verwacht dat het zo mooi zou zijn.

De eerste volle dag op het Zuidereiland hebben we gelijk benut door een zware mountainbike track te fietsen. De Queen Charlotte track is een route van in totaal 70 km (een kant op). Die over verschillende heuvels leidt met uitzicht op zee. Hiervan hebben we er ongeveer 30 gefietst en ook weer terug. Zeker na 20 km werd hij heel erg pittig en soms waren de beklimming zo steil dat je bijna achterover viel. Maar het uitzicht op het hoogste punt was het waard! Downhille was ook een uitdaging, zo steil als het naar boven ging, ging het ook weer naar beneden. Tobi vond het zelfs zo mooi dat hij nog even een koprol erbij maakte. Gelukkig met de schrik vrijgekomen. De terugweg hebben we ons helemaal kapot gefietst omdat we om 16:30 bij de verhuurder terug moesten zijn. Dit was een behoorlijk uitdaging… maar om 16:45 waren we er!

Via Nelson zijn we naar Abel Tasman Nationaal Park gereden. Daar stond een 3 daagse zee kajak tour op het programma. De regio rond Nelson staat bekend om de wijnen, we hebben dan ook een flesje gehaald (die tot nu toe nog niet geopend is). Om 8:30 werden we bij de kajakverhuur verwacht waar we uitleg en veiligheidsinstructies kregen over het kajakken op zee en het gebied waar we mochten komen. Ook kregen we te horen dat deze week orka’s zouden passeren (voor 13 november). Paar uurtjes later waren we vrij om te gaan voor 3 dagen. We hadden twee campings langs de kust geboekt: Puketeau beach en Mosquito bay. Alle dagen hebben we uitgekeken naar de orka’s, maar helaas we hebben ze niet gezien. Misschien dat ze gepasseerd zijn in de nacht. De baaien van Abelt tasman waren prachtig, de stranden leken in de zon wel van goud. Helaas hadden we op de tweede dag wat slechter weer, maar de derde dag maakte het weer het helemaal goed. Toen hebben we zelfs een duik gewaagd in het koude water. Ook waren er een paar kolonies van zeehonden op de rotsen aanwezig. Soms zwommen ze gewoon naast de kajak. Helaas hebben we ook kennis gemaakt met andere wilde beesten: zandvliegen. En niet alleen op mosquito bay. Tot nu toe jeuken onze benen nog behoorlijk en zitten ze onder bulten. Bij de campings moet je je eigenlijk niet veel voorstellen, meer dan een wc is er niet aan faciliteiten. Maar dit heb je ook niet nodig met het mooie uitzicht op zee.

Door de groene heuvels, via lake St. Arnoud, zijn we naar de westkust gereden waar we de pannenkoek rotsformaties aan de kustlijn in Punakaiki hebben aangedaan. Aparte rots structuren reizen hier op uit het water. Door het langdurig op beuken van water tegen de rotsen hebben deze aparte vormen gekregen, ook zijn er blow holes ontstaan. Wanneer de golven hard naar binnen slaan beukt het water tegen de rotswanden en lanceert het water omhoog op sommige plekken. Ook de natuur aan de kust is erg mooi. Je kunt zien dat dit een echt regenwoud is, met veel varens en oude maar erg groene bomen en planten.

De echte bergen zagen we in Franz Joseph, een plaatje onderaan de voet van de Franz Joseph gletsjer. Met een korte wandeling sta je aan de voet van de gletsjer. Helaas kun je er niet zomaar op wandelen maar moet je dit doen met speciale heli tours. Afgelopen nacht hebben we in het plaatsje Fox Glacier geslapen, een dorp verderop. Door de bewolking heen hebben we het uitzicht op hoge bergen, ook op de hoogste berg mount Cook.

Dit nodigde uit tot het doen van iets spectaculairs… Vanmorgen was het dan ook zo ver dat Tobi uit een vliegtuig sprong! Om kwart voor 11 was het zover, na een korte instructie, steeg hij op met een klein vliegtuigje om zich op een hoogte va 13.000 feet (4 km) naar beneden te storten. Tijdens deze skydive heb je uitzicht de gletsjers en de hoogste berg mount Cook. Deze skydive is dan ook aangeschreven als de tweede beste ter wereld. Na een vrijeval van 45 seconde plopte de parachute open om neerdalen op de groene weides voor Fox Glacier. Erg gave ervaring! Pim heeft iets heel anders gedaan, met een helikopter naar de gletsjer van Fox Glacier. Om daar een hike te doen van ongeveer 3 uur over de constant veranderende ijsvlaktes. Dit was de eerste keer in een helikopter. Ook een vette ervaring om mee naar huis te nemen.

Nu zitten we nog even een biertje te doen in de plaatselijke kroeg om deze dag af te sluiten. Het weer zal van het weekend minder worden en we moeten dus vanavond plannen wat we de komende dagen gaan doen. Richting Milford sounds, Queens Town, … en met het lopen van de routeburn track in ons vooruitzicht.

Ondertussen zijn we ook al benieuwd naar wat er allemaal in Nederland gebeurt, is de winter al aan het intreden? Komt Sinterklaas er al bijna aan? We krijgen er allemaal niks van mee!

Tot snel allemaal.

Groet,

Tobi & Pim

13 November 2015